Halep katliamı sırasında Halepli bir kadının mektubu çıkmıştı ortaya. "Alimler fetva çıkarsın kendimizi öldürelim ya da yardım edin hic birşey yapamıyorsanız doğum kontrol hapı gönderin tecavüze uğruyoruz ve Nusayrilerin çocuklarını doğurmak istemiyoruz" diyordu o mektupta.
Kadının feryadı aslında İslam aleminde oluşan bir kokuşmanın haritası gibiydi.
Bir bodrum katında küf kokan bir öğrenci evinde öğlen birde uyanıp; leş gibi sigara kokusu eşliğinde Twitter aforizmaları kasıp sigarayı halıya söndüren ya da çay bardağına atan, hep bunalım takılan ve hep yumruğunu sıkan, küfreden ve intihara meyilli mısralar yazan, ciğeri beş para etmez kızlara/erkeklere aşık olan ve bunun acısını kutsal acı gibi çeken gençlerin; kendine, bu ülkeye, bu ümmete ne kadar faydası olur bilmiyorum.
Haritada Kudüs'ü gösteremeyecek kadar konunun cahili olan adamların, son okuduğu kitap ile son fikri yeniden şekillenenlerin, kellesi koltukta hep gezen ama iki omuzunun arasına koymayı akıl edemeyenlerin, yumrukları hep sıkılı ama "şu iş var" dendiği zaman ortadan yok olanların, kocaman yüzükleri var diye kocaman yürekleri de olacak zannedenlerin, Kudüs'ün kozmopolit yapısını ezberden sayabiliyor diye yumruk sıkması gerekmiyor sananların olduğu yerde bu ümmet nasıl ayağa kalkabilir bilemiyorum.
Aldığı şal miktarının oranı kadar kendini dindar zanneden, ben yapmadım kızım yapsın diye her türlü ahlaksızlığa müsaade eden, kek kabartmayı çok iyi bildiği kadar toplum meselelerine kafa yormayan, instagram'da resim büyütmeyi öğrenen üç sayfa kitap okumaya erinen, bir çantaya bin lira verip ortamda Suriyeli mülteci istemeyen kadınların yetiştirdiği çocuklar ileride ne olur şu davaya ne kadar omuz verir onu da bilemiyorum.
Bildiğim tek şey var!
Eğer böyle gider nefsimizi ilah edinmeye devam eder, ilahımıza adı ev olan adı araba olan adı yazlık olan adı İslami tatil olan adı PRADA çanta olan adı kolej olan putlar diker, onları takdis ve hürmetle anmayı sürdürürsek daha çok mektuplar elimize ulaşacak.
Kudüs meselesi hakkında ne düşündüğüm sorulmuş, tam da böyle düşünüyorum.
Ezgi Akgül
Kadının feryadı aslında İslam aleminde oluşan bir kokuşmanın haritası gibiydi.
Bir bodrum katında küf kokan bir öğrenci evinde öğlen birde uyanıp; leş gibi sigara kokusu eşliğinde Twitter aforizmaları kasıp sigarayı halıya söndüren ya da çay bardağına atan, hep bunalım takılan ve hep yumruğunu sıkan, küfreden ve intihara meyilli mısralar yazan, ciğeri beş para etmez kızlara/erkeklere aşık olan ve bunun acısını kutsal acı gibi çeken gençlerin; kendine, bu ülkeye, bu ümmete ne kadar faydası olur bilmiyorum.
Haritada Kudüs'ü gösteremeyecek kadar konunun cahili olan adamların, son okuduğu kitap ile son fikri yeniden şekillenenlerin, kellesi koltukta hep gezen ama iki omuzunun arasına koymayı akıl edemeyenlerin, yumrukları hep sıkılı ama "şu iş var" dendiği zaman ortadan yok olanların, kocaman yüzükleri var diye kocaman yürekleri de olacak zannedenlerin, Kudüs'ün kozmopolit yapısını ezberden sayabiliyor diye yumruk sıkması gerekmiyor sananların olduğu yerde bu ümmet nasıl ayağa kalkabilir bilemiyorum.
Aldığı şal miktarının oranı kadar kendini dindar zanneden, ben yapmadım kızım yapsın diye her türlü ahlaksızlığa müsaade eden, kek kabartmayı çok iyi bildiği kadar toplum meselelerine kafa yormayan, instagram'da resim büyütmeyi öğrenen üç sayfa kitap okumaya erinen, bir çantaya bin lira verip ortamda Suriyeli mülteci istemeyen kadınların yetiştirdiği çocuklar ileride ne olur şu davaya ne kadar omuz verir onu da bilemiyorum.
Bildiğim tek şey var!
Eğer böyle gider nefsimizi ilah edinmeye devam eder, ilahımıza adı ev olan adı araba olan adı yazlık olan adı İslami tatil olan adı PRADA çanta olan adı kolej olan putlar diker, onları takdis ve hürmetle anmayı sürdürürsek daha çok mektuplar elimize ulaşacak.
Kudüs meselesi hakkında ne düşündüğüm sorulmuş, tam da böyle düşünüyorum.
Ezgi Akgül
