Roman şarap: Antik Roma'da şarap yapma süreci Fransız pigeage benzer bir şekilde, üzüm (genellikle yürüyerek) Treading hemen hasattan sonra başladı. Böylece ifade suyu en yüksek ödüllü ve daha sonra üzüm basarak gelen ne ayrı tutuldu. Bu ücretsiz-run suyu da en yararlı tıbbi özellikleri olduğuna inanılırdı.
Cato kaldırdı Curbs ile sığ bir havza içeren yükseltilmiş bir beton platform dahil özel bir odada yer alarak presleme işlemi nitelendirdi. Havza akış noktası yol hafif eğimli ile şekillenmiştir. Yatay havza boyunca olan ön parça bir ırgat için iple bağlı idi uzun, ahşap kirişler vardı. Ezilmiş üzüm irgat aşağı sarma tarafından uygulanan basınç ile, kiriş arasına yerleştirilmiştir. Basıldığında suyu havzasında kiriş ve toplamak arasında aşağı koştu. Bir şarap basın yapımı ve kullanımı emek yoğun ve pahalı olduğu gibi, kullanımı genellikle üzüm suyu elde etmek için tek başına Treading dayanarak küçük şarap imalathaneleri ile, büyük malikaneler sınırlıydı.
Basarak üzüm kullanılmışsa, bir gayrimenkulün derileri bir ila üç kez basın olacaktır. Daha sonra Pressings gelen suyu kaba olması ve daha tannik olacağı için, düşük kaliteli üçüncü basarak normalde yapılan şarap lora denir. Bastıktan sonra, üzüm dolia olarak bilinen büyük küpler depolanmıştır gerekir. Birkaç bin litreye kadar kapasiteye sahip, bu kavanoz genellikle kısmen bir ahır ya da depo zemin içine gömülmüştür. Fermantasyon şarap kaldırılır ve depolama için amforalar kondu bir ay önce iki hafta süren, Dolium gerçekleşti. Üst içine delinmiş küçük delikler karbondioksit gazı kaçmasına izin verdi.
Lezzet artırmak için, beyaz şarap onun posa yaş, ve tebeşir veya mermer tozu bazen asiditeyi azaltan eklendi olabilir. Şarap genellikle yüksek sıcaklık ve modern Madeira yapmak için kullanılana benzer bir "pişirilmiş", bir işleme maruz bırakıldı. Bir şarabın tatlılık artırmak için, bir kısmı defrutum olarak bilinen işlemde şekerler konsantre kaynatıldı ve sonra fermantasyon yığın geri kalanı ilave edildi gerekir. (Kolumela yazıları Romalılar hem de bir koruyucu olarak hareket gerekir kaynatılarak inandığını göstermektedir.) Kurşun da bazen bir tatlandırıcı ajan olarak kullanıldı, ama bal da eklenebilir, kadar 3 olarak kilogram (6,6 lb) 12 yeterince tatlandırmak için önerilir Roman gönlüne şarap litre (3.2 US gal). Başka bir teknik şart fermente olmamış tatlıdır bir bölümü, durdurma ve bitmiş şarap, süssreserve olarak bilinen bir metod ile karıştırmak için oldu.
----------------
Roman wine: The process of making wine in ancient Rome began immediately after the harvest with treading the grapes (often by foot), in a manner similar to the French pigeage. The juice thus expressed was the most highly prized and kept separate from what would later come from pressing the grape. This free-run juice was also believed to have the most beneficial medicinal properties.
Cato described the process of pressing as taking place in a special room that included an elevated concrete platform containing a shallow basin with raised curbs. The basin was shaped with gentle slopes that led to a runoff point. Horizontally across the basin were long, wooden beams whose front parts were attached by rope to a windlass. The crushed grapes were placed between the beams, with pressure applied by winding down the windlass. The pressed juice ran down between the beams and collect in the basin. As the construction and use of a wine press was labor-intensive and expensive, its use was generally restricted to large estates, with smaller wineries relying on treading alone to obtain grape juice.
If grape pressing was used, an estate would press the skins one to three times. Since juice from later pressings would be coarser and more tannic, the third pressing normally made wine of low quality called lora. After pressing, the grape must was stored in large earthenware jars known as dolia. With a capacity of up to several thousand liters, these jars were often partially buried into the floors of a barn or warehouse. Fermentation took place in the dolium, lasting from two weeks to a month before the wine was removed and put in amphoras for storage. Small holes drilled into the top allowed the carbon dioxide gas to escape.
To enhance flavor, white wine might age on its lees, and chalk or marble dust was sometimes added to reduce acidity. Wines were often exposed to high temperatures and "baked," a process similar to that used to make modern Madeira. To enhance a wine's sweetness, a portion of the must was boiled to concentrate the sugars in the process known as defrutum and then added to the rest of the fermenting batch. (Columella's writings suggest that the Romans believed boiling the must acted as a preservative as well.) Lead was also sometimes used as a sweetening agent, but honey could also be added, as much as 3 kilograms (6.6 lb) recommended to sufficiently sweeten 12 litres (3.2 US gal) of wine to Roman tastes. Another technique was to withhold a portion of the sweeter, unfermented must and blend it with the finished wine, a method known today as süssreserve.
