Oğlum Beni, Üsküdar Marmaray’da Bekliyor | Define işaretleri ve anlamları
  • Hoş Geldin Ya Şehr-î Ramazan

Oğlum Beni, Üsküdar Marmaray’da Bekliyor

kocyigit01

Usta
Super Moderatör
Katılım
2 Temmuz 2021
Mesajlar
596
Beğeni
1,744
Puanları
93
Konum
turkiye
tam metroya bineceğiz, bir tane yaşlı amca makinenin önünde panik yapmış, dolduramıyor kartı. arkasında birkaç tane genç birikmiş bağırıyor amcaya
“- hadi be, n’apıyosun, flört mü ediyosun makinayla”

tabi bunu duyunca delirdim. n’apıyosunuz ya dedim, gittim amcaya yardım ediyorum. canım amcam sen ne istiyorsun dedim, kartım yok dedi, doldurduk kartını dedim, al istediğin yere git bununla, hatta sen başvuru yap senin yaşına ücretsiz ulaşım dedim.
neyse ben de doldurdum kendi kartımı metroya geldim. baktım amca orada bekliyor hala, ne oldu dedim. yavrum adres soracaktım, beni azarlarlar diye soramadım, seni bekledim dedi. olur mu öyle şey amcam dedim, peki nereye gidecektin sen dedim. üsküdar marmaray dedi. amca kirazlıdayız, karşı tarafta o. nasıl buraya geldin, uzak dedim.

kafasını eğdi. dur dedim anlattım ona. burdan yenikapıya git, ordan sarı çizgiyi takip et,
marmaraya bin, ordan 2 durak sonra üsküdar marmaraydasın dedim. baktım amca mahzun mahzun bakıyor, anlamamış durumu, tamam dedim amca gel gidiyoruz. atladık metroya gidiyoruz üsküdara doğru, yolumuz var da var.

muhabbet olsun diye sordum “amca sen nerelisin”. malatya dedi. var mı kayısı bahçesi filan dedim, dedi ki; yavrum ben emekli ağır ceza hakimiyim. vayy be dedim içimden. onlarca kişiye müebbet dağıt, 40 yıl, 50 yıl hapis ver, sonra gel metroda kartı şaşır, ey insanoğlu… sonra, amca dedim malatyadan istanbula neyle geldin, uçakla mı otobüsle mi? amca dedi ki, hatırlamıyorum. dedim amca valizler nerde? 3 yaşındaki çocuk gibi yüzüme baktı nerde dedi…
o an anladım amca demans hastası, yani kişisel tarihini unutmak, kendi geçmişini silmek. peki amca nereye dedim, “oğlum beni, üsküdar marmaray’da bekliyor” dedi.


neyse, telefon nerde amca dedim. nerde dedi, dedim iş sıkıntı, neyse indik üsküdar marmaraya. oturduk bekliyoruz gelen giden yok, dedim amca kimliği ver. baktım adına soyadına, sonra bir tanıdığı aradım. dedim böyle böyle kimdir bu yakını vs bir numara bulur musun? sağolsun yardımcı oldu. harbiden malatyalıymış, kızının numarası geldi, aradım dedim; gece gece rahatsız ettim ama…

daha lafımı bitirmeden üsküdar marmarayda mısınız dedi evet dedim, şaşırdım da tabi. dedi ki, size eniştenin numarasını vericem onu arayın. aldım numarayı aradım enişteyi, dedim gece gece rahatsız ediyorum ama… o da hemen üsküdar marmarayda mısınız dedi, evet dedim. ya herkes biliyor acaba ben mi bilmiyorum. niye burdayız derken enişte geldi birazdan.
gelir gelmez sarıldı bana, ben başladım azarlamaya demans hastası bu adam niye tek başına salıyorsunuz dışarı. 3 yaşında birini salmakla aynı şey! kim o oğlu da burada bekliyorum diyor amca..

– “abi demans hastası, evet geçmişindeki hiçbir şeyi hatırlamıyor, doğru. ama oğlu polisti. 3 yıl önce şehit oldu! “ ve oğluyla son telefon görüşmesinde “baba üsküdar marmaray’da seni bekliyorum” demişti… her şeyi unuttu, onu unutmuyor, arada evden kaçıp buraya geliyor.

dizlerimin bağı çözüldü. kaldım öylece, neyse onlar gitti, kafamda cümleler dolaşıyor. belki dedim oğlu gerçekten de oraya geliyor ama biz göremiyoruz. sonra konu üzerine bir kez daha düşündüm. demans hastalığı bizim de hastalığımız, toplum olarak geçmişimizi unuttuk, sağa sola savruluyoruz nereye gittiğimizi bilmeden. kim olduğumuzu unuttuk.

nereden geldik ve nereye gideceğimizi unuttuk!!! .
 

Lacivert24

Extra/Dini Konular
Admin
Katılım
20 Ocak 2013
Mesajlar
7,758
Beğeni
22,052
Puanları
113
Konum
Erzincan
tam metroya bineceğiz, bir tane yaşlı amca makinenin önünde panik yapmış, dolduramıyor kartı. arkasında birkaç tane genç birikmiş bağırıyor amcaya
“- hadi be, n’apıyosun, flört mü ediyosun makinayla”

tabi bunu duyunca delirdim. n’apıyosunuz ya dedim, gittim amcaya yardım ediyorum. canım amcam sen ne istiyorsun dedim, kartım yok dedi, doldurduk kartını dedim, al istediğin yere git bununla, hatta sen başvuru yap senin yaşına ücretsiz ulaşım dedim.
neyse ben de doldurdum kendi kartımı metroya geldim. baktım amca orada bekliyor hala, ne oldu dedim. yavrum adres soracaktım, beni azarlarlar diye soramadım, seni bekledim dedi. olur mu öyle şey amcam dedim, peki nereye gidecektin sen dedim. üsküdar marmaray dedi. amca kirazlıdayız, karşı tarafta o. nasıl buraya geldin, uzak dedim.

kafasını eğdi. dur dedim anlattım ona. burdan yenikapıya git, ordan sarı çizgiyi takip et,
marmaraya bin, ordan 2 durak sonra üsküdar marmaraydasın dedim. baktım amca mahzun mahzun bakıyor, anlamamış durumu, tamam dedim amca gel gidiyoruz. atladık metroya gidiyoruz üsküdara doğru, yolumuz var da var.

muhabbet olsun diye sordum “amca sen nerelisin”. malatya dedi. var mı kayısı bahçesi filan dedim, dedi ki; yavrum ben emekli ağır ceza hakimiyim. vayy be dedim içimden. onlarca kişiye müebbet dağıt, 40 yıl, 50 yıl hapis ver, sonra gel metroda kartı şaşır, ey insanoğlu… sonra, amca dedim malatyadan istanbula neyle geldin, uçakla mı otobüsle mi? amca dedi ki, hatırlamıyorum. dedim amca valizler nerde? 3 yaşındaki çocuk gibi yüzüme baktı nerde dedi…
o an anladım amca demans hastası, yani kişisel tarihini unutmak, kendi geçmişini silmek. peki amca nereye dedim, “oğlum beni, üsküdar marmaray’da bekliyor” dedi.


neyse, telefon nerde amca dedim. nerde dedi, dedim iş sıkıntı, neyse indik üsküdar marmaraya. oturduk bekliyoruz gelen giden yok, dedim amca kimliği ver. baktım adına soyadına, sonra bir tanıdığı aradım. dedim böyle böyle kimdir bu yakını vs bir numara bulur musun? sağolsun yardımcı oldu. harbiden malatyalıymış, kızının numarası geldi, aradım dedim; gece gece rahatsız ettim ama…

daha lafımı bitirmeden üsküdar marmarayda mısınız dedi evet dedim, şaşırdım da tabi. dedi ki, size eniştenin numarasını vericem onu arayın. aldım numarayı aradım enişteyi, dedim gece gece rahatsız ediyorum ama… o da hemen üsküdar marmarayda mısınız dedi, evet dedim. ya herkes biliyor acaba ben mi bilmiyorum. niye burdayız derken enişte geldi birazdan.
gelir gelmez sarıldı bana, ben başladım azarlamaya demans hastası bu adam niye tek başına salıyorsunuz dışarı. 3 yaşında birini salmakla aynı şey! kim o oğlu da burada bekliyorum diyor amca..

– “abi demans hastası, evet geçmişindeki hiçbir şeyi hatırlamıyor, doğru. ama oğlu polisti. 3 yıl önce şehit oldu! “ ve oğluyla son telefon görüşmesinde “baba üsküdar marmaray’da seni bekliyorum” demişti… her şeyi unuttu, onu unutmuyor, arada evden kaçıp buraya geliyor.

dizlerimin bağı çözüldü. kaldım öylece, neyse onlar gitti, kafamda cümleler dolaşıyor. belki dedim oğlu gerçekten de oraya geliyor ama biz göremiyoruz. sonra konu üzerine bir kez daha düşündüm. demans hastalığı bizim de hastalığımız, toplum olarak geçmişimizi unuttuk, sağa sola savruluyoruz nereye gittiğimizi bilmeden. kim olduğumuzu unuttuk.

nereden geldik ve nereye gideceğimizi unuttuk!!! .
Güzel bir yazı eline sağlık...
 

MAVRAN

Super Moderatör
Katılım
31 Aralık 2014
Mesajlar
3,108
Beğeni
8,683
Puanları
113
Yaş
56
Konum
Trabzon_Kocaeli
tam metroya bineceğiz, bir tane yaşlı amca makinenin önünde panik yapmış, dolduramıyor kartı. arkasında birkaç tane genç birikmiş bağırıyor amcaya
“- hadi be, n’apıyosun, flört mü ediyosun makinayla”

tabi bunu duyunca delirdim. n’apıyosunuz ya dedim, gittim amcaya yardım ediyorum. canım amcam sen ne istiyorsun dedim, kartım yok dedi, doldurduk kartını dedim, al istediğin yere git bununla, hatta sen başvuru yap senin yaşına ücretsiz ulaşım dedim.
neyse ben de doldurdum kendi kartımı metroya geldim. baktım amca orada bekliyor hala, ne oldu dedim. yavrum adres soracaktım, beni azarlarlar diye soramadım, seni bekledim dedi. olur mu öyle şey amcam dedim, peki nereye gidecektin sen dedim. üsküdar marmaray dedi. amca kirazlıdayız, karşı tarafta o. nasıl buraya geldin, uzak dedim.

kafasını eğdi. dur dedim anlattım ona. burdan yenikapıya git, ordan sarı çizgiyi takip et,
marmaraya bin, ordan 2 durak sonra üsküdar marmaraydasın dedim. baktım amca mahzun mahzun bakıyor, anlamamış durumu, tamam dedim amca gel gidiyoruz. atladık metroya gidiyoruz üsküdara doğru, yolumuz var da var.

muhabbet olsun diye sordum “amca sen nerelisin”. malatya dedi. var mı kayısı bahçesi filan dedim, dedi ki; yavrum ben emekli ağır ceza hakimiyim. vayy be dedim içimden. onlarca kişiye müebbet dağıt, 40 yıl, 50 yıl hapis ver, sonra gel metroda kartı şaşır, ey insanoğlu… sonra, amca dedim malatyadan istanbula neyle geldin, uçakla mı otobüsle mi? amca dedi ki, hatırlamıyorum. dedim amca valizler nerde? 3 yaşındaki çocuk gibi yüzüme baktı nerde dedi…
o an anladım amca demans hastası, yani kişisel tarihini unutmak, kendi geçmişini silmek. peki amca nereye dedim, “oğlum beni, üsküdar marmaray’da bekliyor” dedi.


neyse, telefon nerde amca dedim. nerde dedi, dedim iş sıkıntı, neyse indik üsküdar marmaraya. oturduk bekliyoruz gelen giden yok, dedim amca kimliği ver. baktım adına soyadına, sonra bir tanıdığı aradım. dedim böyle böyle kimdir bu yakını vs bir numara bulur musun? sağolsun yardımcı oldu. harbiden malatyalıymış, kızının numarası geldi, aradım dedim; gece gece rahatsız ettim ama…

daha lafımı bitirmeden üsküdar marmarayda mısınız dedi evet dedim, şaşırdım da tabi. dedi ki, size eniştenin numarasını vericem onu arayın. aldım numarayı aradım enişteyi, dedim gece gece rahatsız ediyorum ama… o da hemen üsküdar marmarayda mısınız dedi, evet dedim. ya herkes biliyor acaba ben mi bilmiyorum. niye burdayız derken enişte geldi birazdan.
gelir gelmez sarıldı bana, ben başladım azarlamaya demans hastası bu adam niye tek başına salıyorsunuz dışarı. 3 yaşında birini salmakla aynı şey! kim o oğlu da burada bekliyorum diyor amca..

– “abi demans hastası, evet geçmişindeki hiçbir şeyi hatırlamıyor, doğru. ama oğlu polisti. 3 yıl önce şehit oldu! “ ve oğluyla son telefon görüşmesinde “baba üsküdar marmaray’da seni bekliyorum” demişti… her şeyi unuttu, onu unutmuyor, arada evden kaçıp buraya geliyor.

dizlerimin bağı çözüldü. kaldım öylece, neyse onlar gitti, kafamda cümleler dolaşıyor. belki dedim oğlu gerçekten de oraya geliyor ama biz göremiyoruz. sonra konu üzerine bir kez daha düşündüm. demans hastalığı bizim de hastalığımız, toplum olarak geçmişimizi unuttuk, sağa sola savruluyoruz nereye gittiğimizi bilmeden. kim olduğumuzu unuttuk.

nereden geldik ve nereye gideceğimizi unuttuk!!! .
Okurken farklı düşüncelere daldım yazının sonlarına doğru bende hemen hemen aynı duyguyu yaşadım, yazının sonunda kala kaldım.
ALLAH gimseyi ihtiyarın durumuna düşürmesin.
 

Deli Fırat

USTA
Super Moderatör
Katılım
21 Temmuz 2017
Mesajlar
5,094
Beğeni
13,278
Puanları
113
(yavrum adres soracaktım, beni azarlarlar diye soramadım, seni bekledim dedi)
(arkasında birkaç tane genç birikmiş bağırıyor amcaya)
(“- hadi be, n’apıyosun, flört mü ediyosun makinayla”) ????¿? vahki ne vahlar gençlerimize bakın değerlerimize nasıl sahip çıkıyorlar yaşlı ve hastalarımız adres sormaya çekiniyor neden insanlıktan nasibini almamış bazı yaratıklar azarlamasın diye çekiniyor hakkaten vahki ne vahlar
 

gıral

Vip Üye
Katılım
3 Şubat 2014
Mesajlar
2,637
Beğeni
4,516
Puanları
113
(yavrum adres soracaktım, beni azarlarlar diye soramadım, seni bekledim dedi)
(arkasında birkaç tane genç birikmiş bağırıyor amcaya)
(“- hadi be, n’apıyosun, flört mü ediyosun makinayla”) ????¿? vahki ne vahlar gençlerimize bakın değerlerimize nasıl sahip çıkıyorlar yaşlı ve hastalarımız adres sormaya çekiniyor neden insanlıktan nasibini almamış bazı yaratıklar azarlamasın diye çekiniyor hakkaten vahki ne vahlar
abi hakketen insan okurken zıvanadan çıkıyor
böylebigençlik nasıl yetişiyor
bizim milletimizmi diyorum
saygı sevgi hoşgörü hiçbişey kalmamış😥
 

kocyigit01

Usta
Super Moderatör
Katılım
2 Temmuz 2021
Mesajlar
596
Beğeni
1,744
Puanları
93
Konum
turkiye
buyuk bi sehire yeni tasindigim siralardi. bi teyzeye otobuste yer verdim.otrup oturmama arasinda kararsiz bir tavirla, tessekur edip oturdu. sonra ayakta duran 35 40 yaslarinda bi vatandas soyle dedi bana. onceden ben de yer veriyordum. sanirim sen yeni geldin buralara. bizim buralarda pek yer veren olmaz. ve sonra soyle ekledi; simdi ben otobuste ayakta gitmemek icin 2 durak oteden biniyorum otobuse dedi. cok garipsemistim. tuhafima gitmisti.
gel zaman git zaman baktim ki koltuklarda lise ogrencisi diye tabir edecegimiz genclerimiz oturmus ellerinde birer telefon, kulaklarinda birer kulaklik... dunydadan bi haberler. baslarinda anne baba yaslarindaki teyzeleri, amcalari askiliklardan tutunmaya calisiyolar.
bu genclere bir soru sorsan iki kelimelik cumleleri kurmaktan acizler.
yine biz iyi gunlerdeyiz. bu gencler maksimum 5 7 sene sonra evlenip, birer anne baba olacaklar. ya o yeni nesiller nasil buyyecekler? biz ne verebildik ki evlatlarimiza, onlar evlatarina ne verecekler :(
 
Son düzenleme:
Üst