Bazen bir söz, bir yazı, bir cümle bekler insan sevdiklerinden değer verdiklerinden. Güneşin toprağı kavurduğu zaman tohum bir damla bekler bir orman yeşertebilmek için gökyüzünden, işte bu beklenen bir söz bir cümle bu kadar zor olmaz herhalde bir cümleyi yazmak bir sözü söylemek. Belgi de beklenen bir ormanı içinde saklayan o tohumu toprağa ekmektir. Biliyorsun tohumu elinde saklayanları biliyorsun suyu kırbasında taşıyanları biliyorsun engin dağları olanları da bekliyorsun biri bir yerden başlasın diye beklersin işte bu beklenen . Ben çıplak kayaların üzerinde oturmuş bir hayal kuruyordum, Dostlarım vardı, engin uzsuz bucaksız dağları ve vadileri olan, yine biliyordum arkadaşlarım vardı torbaları tohum dolu serpecek ti rüzgara doğru, ve Emindim kardeşlerim vardı kırbasında su hiç bitmeyecekti suçlayacaktı dağları vadileri ovaları. Ve yemyeşil olacaktı bütün dağlar ovalar ve koca vadi.İşte benim bir hayalim vardı. Ama unuttuğum biri daha vardı beni bu rüyadan uyandıracak bir Abim vardı. Omzuma hafifçe dokunup beni kendime getiren Abim vardı. ABİM İYİ Kİ VARDIN, SAĞOL.
