Rivâyete göre Eyyûb -aleyhisselâm-, hanımının bir hatâsından dolayı sıhhate kavuştuğunda ona yüz değnek vurmaya yemîn etmişti. Ancak zevcesinin Ona karşı hizmet ve fedâkârlığı büyüktü. Bu sebeple Allâh Teâlâ, yüz tâne ekin sapından oluşan bir demetle bir kere vurulmasını kâfî görerek onlara merhamet buyurdu ve şöyle emretti:
وَخُذْ بِيَدِكَ ضِغْثًا فَاضْرِب بِّهِ وَلَا تَحْنَثْ إِنَّا وَجَدْنَاهُ صَابِرًا نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ
Eline bir demet sap al da onunla vur; yemînini böyle yerine getir. Gerçekten biz Eyyûbu sabırlı (bir kul) bulmuştuk. O, ne iyi bir kuldu! Dâimâ Allâha yönelirdi. (Sâd, 44)
Âyet-i kerîmedeki ruhsat, şerî cezâ ve yeminlerde Eyyûb ruhsatı adıyla bâkî kalmıştır. Âyette bu demetin, ne demeti olduğu açıkça belirtilmediği için daha başka mânâlara da hamledilmiştir. Yâni bu emir, yalnız o ruhsatı göstermekle kalmamış, aynı zamanda eli altında bir cemâat kurulması gerektiğine de işâret etmiştir.
وَخُذْ بِيَدِكَ ضِغْثًا فَاضْرِب بِّهِ وَلَا تَحْنَثْ إِنَّا وَجَدْنَاهُ صَابِرًا نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ
Eline bir demet sap al da onunla vur; yemînini böyle yerine getir. Gerçekten biz Eyyûbu sabırlı (bir kul) bulmuştuk. O, ne iyi bir kuldu! Dâimâ Allâha yönelirdi. (Sâd, 44)
Âyet-i kerîmedeki ruhsat, şerî cezâ ve yeminlerde Eyyûb ruhsatı adıyla bâkî kalmıştır. Âyette bu demetin, ne demeti olduğu açıkça belirtilmediği için daha başka mânâlara da hamledilmiştir. Yâni bu emir, yalnız o ruhsatı göstermekle kalmamış, aynı zamanda eli altında bir cemâat kurulması gerektiğine de işâret etmiştir.